We waren blij om terug naar huis te komen, het was genoeg geweest. De bezoekjes zijn leuk maar de procedure ervaren we toch helemaal anders dan 3 jaar geleden. Het is ook helemaal anders!
Eenmaal thuis voelen we gewoon dat we niet compleet zijn. Dat kostbare, ontbrekende puzzelstukje zit nog in Ethiopië.
Wat ik me ook afvraag: "Hoe reageerde zij op die bezoekjes achteraf?" Sliep ze die nachten slechter om die indrukken en geuren en aandacht van ons te ervaren? Of doet ze gewoon verder alsof er niets gebeurd is?
we zullen het nooit weten. De ontmoeting met haar heeft op ons waarschijnlijk een grotere indruk nagelaten dan de ontmoeting met ons op haar.
Vandaag hebben we met Fiac gebeld, half januari afreizen is nog steeds mogelijk. Daar gaan ze vanuit. Goed! Want wij gaan daar ook vanuit en zijn niet tevreden met een latere datum. Voor 1 februari willen we dat die kleine, bruine voetjes op Belgische bodem staan. Als zal het niet te zien zijn dat ze bruin zijn door al die roze, rode, witte, gele broekkousjes die in de kast liggen te wachten
